Paisaje cotidiano (2006-2015)

Resúltame estraño buscar na miña biografía grandes acontecementos.
A vida é unha suma
de feitos cotiáns
que podendo parecer pequenos
son os importantes.

Un vestido a flores
que fala da primavera,
unha diadema vermella,
moscas verdes e gordas no parque.
Grava, xogos, amigas...

O sabor da mortadela aplastada no pan
para recuperar os folgos perdidos na piscina.
As canchas do recreo
con cheiro a goma da “pelota de reglamento”.
Equipos, xogos,
as cancións das excursións...

Os meus recordos son en días soleados,
e con mandilón do colexio.
O sabor do sangue dos xeonllos
e a incrible capacidade de repartir fanta en tres partes
exactamente iguais.

As cóxegas da noite
coa soa luz amarela que entraba desde o corredor...
O sabor a vómito nas viaxes
e o cartón recortado no conto de “Florecilla”
Bicos
apertas...
as decisións.
Lembro ese olor das castañas asadas en Betote,
da “Casa da Ronda”.
O tacto venoso das mans da avoa Aurora.
Os xogos de comba,
de risas, de ser adultas.

O sabor das filloas
as tardes de pandilla comendo pipas,
os primeiros bailes,
bicos adolescentes.
As decisións, o paso do tempo á lúa de Valencia.

A pintura
miles de follas garabateadas de soños
de escapadas
desbarrando sobre pintura.
O chorrear mollado de azul, do morado, de violeta...
As loitas e a primeiras intencións
de querer cambiar este mundo.
As viaxes
os soños de liberdade.
O medo.

Recordo como ulías a sangue
e o tacto dos teus ósos traspasando o meu corpo
e como cambiaches a vida
de todo o universo por min coñecido.
O sorriso sincero,
as tardes de lectura,
a hamaca.

Acontecementos nunca revelados nos libros de historia,
eu non teño certeza de que Xapón exista
pero podo determinar de forma exacta o marrón dos teus ollos.